Fundamentem Wolnomularstwa jest wiara w Si³ê Najwy¿sz±, nazywan± Wielkim Architektem Wszech¶wiata. Za³o¿enia wolnomularstwa sprowadzaj± siê do dwóch zasad:

„Poznaj samego siebie” i „Kochaj twego bli¼niego jak siebie samego”.

Wolnomularstwo jest wolnym zwi±zkiem ludzi zale¿nych tylko od ich w³asnego sumienia, którzy zobowi±zuj± siê wprowadzaæ w ¿ycie idea³ pokoju, mi³o¶ci i braterstwa.

Wolnomularstwo ma za cel moralne doskonalenie ludzko¶ci; cel ten realizuje dziêki upowszechnianiu prawdziwej filantropii, wyra¿onej w formach symbolicznych.

Wolnomularstwo nakazuje swym cz³onkom szanowanie opinii innych; zabrania wszelkich dyskusji politycznych i religijnych, po to, aby ustanowiæ trwa³y o¶rodek braterskiego zwi±zku, w którym panuje doskona³a harmonia my¶li.

Wolnomularze zbieraj± siê w miejscach specjalnych zwanych Lo¿ami, aby móc pracowaæ tam rytualnie, pilnie i gorliwie, dopuszczaj±c do nich wy³±cznie ludzi pe³noletnich, posiadaj±cych nieskaziteln± opiniê, godnych pod ka¿dym wzglêdem pozostawaæ ich Braæmi.

Wolnomularze ucz± siê w Lo¿ach:

– kochaæ Ojczyznê, podporz±dkowaæ siê jej prawu, szanowaæ konstytucyjne w³adze;

– szanowaæ pracê w ka¿dej formie, uwa¿aæ j± za g³ówny obowi±zek istoty ludzkiej, obowi±zek, który umacnia j± i czyni lepsz±;

– rozpowszechniaæ zasady te s³owem, przyk³adem, pismem i w ka¿dy u¿yteczny sposób; z ograniczeniem zwi±zanym z sekretem masoñskim;

– pamiêtaæ, ¿e Wolnomularz winien zawsze wspieraæ i chroniæ swych Braci, nawet za cenê w³asnego ¿ycia;

– zachowaæ spokój, rozwagê i ca³kowite panowanie nad sob± we wszystkich okoliczno¶ciach zawodowych i ¿yciowych.

* Biuletyn Lo¿y Polskiej „Copemic”, nr 3, styczeñ 1993