19 maja odszed³ do Wiecznego Wschodu Tadeusz Gliwic (imiê zakonne Hipolit Matada), nestor polskich wolnomularzy, pierwszy Wielki Mistrz odrodzonej w 1991 roku Wielkiej Lo¿y Narodowej Polski, od 1993 roku Suwerenny Wielki Komandor 33 Stopnia Polskiej Rady Najwy¿szej Rytu Szkockiego Dawnego Uznanego. ¦mieræ zabra³a go nagle, w trakcie codziennych obowi±zków, na krótko przed posiedzeniem lo¿y „Walerian £ukasiñski”, w którym to posiedzeniu mia³ wzi±æ udzia³.
Tadeusz Gliwic zetkn±³ siê ze „sztuk± królewsk±” dziêki swemu ojcu, Hipolitowi (1878-1943), wybitnemu wolnomularzowi, cz³onkowi Polskiej Rady Najwy¿szej 33 stopnia i Najwy¿szej Kapitu³y. Tadeusz, inicjowany w 1934 roku w lo¿y „Kopernik”, z wolnomularstwem zwi±za³ siê na ca³e ¿ycie. Po uzyskaniu stopnia trzeciego, mistrzowskiego, w listopadzie 1936 roku wybrany zosta³ przez Wielk± Lo¿ê Narodow± Polski zastêpc± wielkiego sekretarza do spraw zagranicznych. W 1937 roku przeprowadzi³ siê na ¦l±sk, gdzie w Sosnowcu afiliowa³ siê do lo¿y „Staszic”. Pe³ni³ w niej – a¿ do samou¶pienia ló¿ jesieni± 1938 roku – funkcjê sekretarza.
Po wojnie nale¿a³ do grupy o¶miu mistrzów, którzy 12 lutego 1961 roku reaktywowali lo¿ê-matkê „Kopernik” na Wschodzie Warszawy. Przez szereg lat (1961-1962; 1971-1988) by³ sekretarzem tej pracuj±cej w pe³nej konspiracji lo¿y. W 1988 roku przej±³ m³otek Czcigodnego lo¿y z r±k Jana Józefa Lipskiego (1926-1991); pe³ni³ w niej rozmaite funkcje równie¿ po otrzymaniu godno¶ci Wielkiego Mistrza. Troszczy³ siê o archiwum lo¿y, której dokumentacjê prowadzi³ przez trzydzie¶ci trzy lata.
Nigdy nie zrezygnowa³ z najwa¿niejszego zadania, jakim by³a odbudowa regularnego wolnomularstwa w Polsce. Dzieñ ¶wiêtego Jana Ewangelisty, 27 grudnia 1991 roku, kiedy to reaktywowana zosta³a Wielka Lo¿a Narodowa Polski, by³ dniem Jego wielkiego triumfu. Wówczas postawi³ sobie kolejny cel, równie trudny i równie nie do pomy¶lenia jeszcze rok wcze¶niej: zwieñczenie struktury polskiej masonerii systemem Wysokich Stopni i Rad± Najwy¿sz± Trzydziestego Trzeciego i Ostatniego Stopnia. Osi±gn±³ ten cel 18 pa¼dziernika 1993 roku, kiedy to obudzona zosta³a Polska Rada, a sam wybrany zosta³ jej Suwerennym Wielkim Komandorem.
Niespo¿yta energia i konsekwencja w dzia³aniu nie opu¶ci³y go do ostatnich chwil ¿ycia. S³u¿y³ wolnomularstwu rozleg³± o nim wiedz±, do¶wiadczeniem prawnika i ekonomisty, znawcy ludzi i ich charakterów. Ceni³ i potrafi³ korzystaæ z tego, co wyró¿nia masoneriê spo¶ród innych ruchów spo³ecznych – jej „ducha towarzysko¶ci”. By³ animatorem braterskich agap, „bia³ych ló¿” czyli wolnomularskich spotkañ z udzia³em ma³¿onek braci. Wszyscy, którzy brali w nich udzia³, bêd± pamiêtaæ niezliczone anegdoty i przypowie¶ci opowiadane przez Brata Tadeusza, jego poczucie humoru i niezwyk³± wrêcz pamiêæ.